American fried rice

American fried rice (ข้าวผัดอเมริกัน, Khao pad Amerigan) is a Thai fried rice dish with "American" side ingredients like fried chicken, ham, hot dogs, raisins, ketchup, and croutons. Many Thais erroneously think it comes from America because of the name given to it by their own people, with many Americans completely bewildered as to what it is. Other ingredients like pineapple are optional. Since it's a Thai creation, it previously could only be found in Thailand and not Thai restaurants in the West. With the recent proliferation of Thai restaurants, American fried rice is now appearing on Thai restaurant menus in the U.S. (see Fried Rice Restaurant link below).
In Malaysia, their counterpart of American fried rice, Nasi Goreng John American, features roughly the same ingredients such as chicken ham, chicken hot dogs, and often with choice of ketchup or chili sauce.

Controversy

Recently a more diverse selection of ingredients have appeared on select restaurant menus throughout Thailand's metropolitan area so as to more accurately reflect the American palate. Some of these additions include ranch dressing, cheetos, fried green tomatoes, baked beans, black eyed peas, banana chips, turkey breast, coleslaw, and even Almond Joy or Mounds bars to eat with or on the side (although this is most likely due to Thailand's affinity for the two coconut bars more than the American heritage associated with them). This culinary expansion has led to an intense and sometimes vociferous backlash by so-called American Fried Rice 'traditionalists' who claim that the added ingredients cheapen and ruin the tried-and-true flavors of the original six (baked beans are often included in this list as well), and many top Thai restaurants such as the Bed Supperclub and Celadon have kept and staunchly defended their minimalist American Fried Rice selections to the press, who has thus far reported on the ongoing battle with amused curiosity[citation needed].
Restaurants that include this expanded selection include the renowned Baan Klang Nam and C'yan, although you must ask for the extra ingredient list while dining at the latter.

สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์

สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์ (ประสูติ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2466 ณ กรุงเอดินบะระ แคว้นสก็อตแลนด์ สหราชอาณาจักร สิ้นพระชนม์วันที่ 2 มกราคม พ.ศ. 2551 พระชันษา 84 ชันษา ณ กรุงเทพมหานคร) ทรงเป็นสมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอใน พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอานันทมหิดล และ พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์ เป็นพระธิดาพระองค์ใหญ่ในสมเด็จพระมหิตลาธิเบศร อดุลยเดชวิกรม พระบรมราชชนก (สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ามหิดลอดุลยเดช กรมหลวงสงขลานครินทร์) พระราชโอรสในรัชกาลที่ 5 และสมเด็จพระศรีสวรินทิราบรมราชเทวี พระพันวัสสาอัยยิกาเจ้า)และสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี (หม่อมสังวาลย์ มหิดล ณ อยุธยา) พระประสูติกาล สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์ ประสูติเมื่อวันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2466 ณ เมืองเอดินบะระ ประเทศอังกฤษ เป็นพระธิดาพระองค์แรกใน สมเด็จพระมหิตลาธิเบศร อดุลยเดชวิกรม พระบรมราชชนก และสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนีพระนามแรกประสูติตามที่โรงพยาบาลตั้งถวายคือ May ต่อมาเมื่อความทราบฝ่าละอองธุลีพระบาทพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว จึงได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทานตั้งพระนามว่า หม่อมเจ้าหญิงกัลยาณิวัฒนา มหิดล (คำว่า 'วัฒนา' ในพระนาม ทรงตั้งตามพระนามาภิไธยของสมเด็จพระศรีสวรินทิราบรมราชเทวี พระพันวัสสาอัยยิกาเจ้า (สมเด็จพระนางเจ้าสว่างวัฒนา พระบรมราชเทวี) ต่อมาพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เลื่อนเป็น พระวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้ากัลยาณิวัฒนา สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอของพระมหากษัตริย์สองพระองค์ เมื่อพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงสละราชสมบัติ และพระวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าอานันทมหิดลได้ทรงสืบราชสมบัติต่อมา คณะผู้สำเร็จราชการในพระปรมาภิไธยสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอานันทมหิดลจึงได้มีพระบรมราชโองการให้เฉลิมพระอิสริยยศ พระวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้ากัลยาณิวัฒนา ขึ้นเป็น สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2538 สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา ทรงเจริญพระชนมายุครบ 72 พรรษา เสมอด้วยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้สถาปนาเป็นเจ้าฟ้าต่างกรมฝ่ายในเป็นพระองค์แรกในรัชกาล ทรงพระนามตามจารึกในพระสุพรรณบัฎว่า สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์ ทรงศึกษาชั้นต้นที่โรงเรียนมาแตร์เดอี และทรงย้ายไปศึกษาที่เมืองปุยยี (Pully) สวิตเซอร์แลนด์ ในโรงเรียน Superieur de Jeunes Filles de la Ville de Lausanne เพื่อศึกษาภาษาฝรั่งเศส ภาษาละตินและภาษาเยอรมันจากนั้น พ.ศ. 2481 เสด็จไปศึกษาต่อที่อินเตอร์เนชั่นแนลสกูล กรุงเจนีวา และทรงสำเร็จปริญญาด้านเคมีจากมหาวิทยาลัยโลซาน เมืองโลซาน ทรงลาออกจากฐานันดรศักดิ์เพื่อทรงเสกสมรสกับ พันเอก อร่าม รัตนกุล เสรีเริงฤทธิ์พระองค์มีพระธิดาหนึ่งคนจากการเสกสมรสกับพันเอกอร่าม คือท่านผู้หญิงทัศนาวลัย ศรสงคราม (สมรสกับนายสินธู ศรสงครามมีบุตร คือคุณจิทัศ ศรสงคราม) ต่อมาเมื่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จขึ้นครองราชย์ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ สถาปนาพระเจ้าพี่นางเธอฯ ให้กลับคืนดำรงพระอิสริยศักดิ์แห่งพระราชวงศ์ทุกประการ ต่อมาสมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอฯ ทรงเสกสมรสอีกครั้งกับ พระวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าวรานนท์ธวัช (พระโอรสในสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าจุฑาธุชธราดิลก กรมขุนเพ็ชรบูรณ์อินทราชัย และหม่อมระวี ไกยานนท์) สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอฯ ได้ทรงบำเพ็ญพระกรณียกิจมากมายแก่ประเทศชาติ เพื่อแบ่งเบาพระราชภาระของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี มีโครงการในพระอุปถัมภ์หลายร้อยโครงการ ทั้งด้านการแพทย์ ประวัติศาสตร์ ดนตรี ศิลปะ สัตว์เลี้ยง และ ฯลฯ นอกจากนี้ยังทรงพระอัจริยภาพในด้านการประพันธ์ พระนิพนธ์ที่มีชื่อเสียงเช่น เวลาเป็นของมีค่า แม่เล่าให้ฟัง เจ้านายเล็กๆ ยุวกษัตริย์ จุฬาลงกรณ์ราชสันตติวงศ์ มหามงกุฎราชสันตติวงศ์ และพระนิพนธ์เกี่ยวกับประเทศต่างๆ ที่เสด็จประพาส ในทางวิชาการ ทรงเป็นอาจารย์สอนวิชาภาษาต่างประเทศที่คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ อยู่นาน 8 ปี โดยทรงเป็นหัวหน้าภาควิชาภาษาต่างประเทศเอง และทรงเป็นผู้ดูแลและจัดทำหลักสูตรการสอนของอาจารย์ทั้งชาวไทยและชาวต่างประเทศ ทรงจัดทำหลักสูตรปริญญาตรีสาขาภาษาและวรรณคดีฝรั่งเศสสำเร็จ ด้วยการผสมผสานความรู้ด้านภาษาและวรรณคดีให้เข้ากันอย่างเหมาะสม แต่สิ่งที่ไม่ใคร่มีผู้ใดทราบคือ ทรงมีพระปรีชาสามารถในการขับเครื่องบินปีก 2 ชั้น และทรงขับเฮลิคอปเตอร์ได้อีกด้วย ทรงโปรดสัตว์ทุกประเภท แต่ที่มีขนาดเหมาะสมกับพระตำหนักคือสุนัข พระองค์ทรงรับคณะสัตวแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยไว้ในพระอุปถัมภ์ด้วย สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอฯ ได้เสด็จทรงประพาสทั้งในและต่างประเทศ เพื่อบำเพ็ญพระกรณียกิจ เช่นโครงการแพทย์ พอสว. (สืบสานพระราชปณิธานสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี) และเพื่อทรงส่งเสริมภาพลักษณ์ของประเทศไทยในฐานะที่มีเจ้าฟ้าหญิงที่ทรงบำเพ็ญพระกรณียกิจมหาศาลอย่างไม่รู้จักทรงเหนื่อยยากเพื่อความสุขของประชาชน ทรงดำรงพระอิสริยยศเป็น สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอฯ มาเป็นระยะเวลานานกว่า 72 ปีแล้ว ทรงเจริญพระชนมายุครบ 84 พรรษา วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2550 ทรงเจริญพระชนมายุครบ 84 พรรษา พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระกุรณาโปรดเกล้าฯ ให้สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ทรงปฏิบัติพระราชกรณียกิจแทนพระองค์ ในพระราชพิธีบำเพ็ญพระราชกุศลฉลองพระชนมายุ ๘๔ พรรษา สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์ นอกจากนี้สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี พร้อมด้วยท่านผู้หญิงทัศนาวลัย ศรสงคราม ได้จัดทำนิทรรศการเฉลิมพระเกียรติขึ้นที่ห้างสรรพสินค้าสยามพาราก้อน โดยใช้ชื่อนิทรรศกาลว่า แสงหนึ่งคือรุ้งงาม สิ้นพระชนม์ ในวันที่ 2 มกราคม พ.ศ. 2551 เวลา 02.54 น. ทรงสิ้นพระชนม์ ณ อาคารเฉลิมพระเกียรติ โรงพยาบาลศิริราช หลังจากเข้ารับการรักษาพระองค์นับตั้งแต่วันที่ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2550 รวมพระชันษา 84 ชันษา

Australia

Australia, officially the Commonwealth of Australia, is a country in the southern hemisphere comprising the mainland of the world's smallest continent, the major island of Tasmania and numerous other islands in the Indian and Pacific Oceans.N4 Neighbouring countries include Indonesia, East Timor and Papua New Guinea to the north, the Solomon Islands, Vanuatu and New Caledonia to the northeast, and New Zealand to the southeast. Australia is the only single country to occupy an entire continent.
Prior to European settlement in the late 1700s and early 1800s, the Australian mainland was inhabited by around 250 individual nations[7] of indigenous Australians who lived sustainably on the land for around 40,000 years.[8] After sporadic visits by fishermen from the north and then European discovery by Dutch explorers in 1606,[9] the eastern half of Australia was later claimed by the British in 1770 and initially settled through penal transportation to the colony of New South Wales, commencing on 26 January 1788. As the population grew and new areas were explored, another five largely self-governing Crown Colonies were established during the 19th century.
On 1 January 1901, the six colonies became a federation, and the Commonwealth of Australia was formed. Since federation, Australia has maintained a stable liberal democratic political system and remains a Commonwealth realm. The capital city is Canberra, located in the Australian Capital Territory (ACT). The population is just over 21.3 million, with approximately 60% of the population concentrated in and around the mainland state capitals of Sydney, Melbourne, Brisbane, Perth and Adelaide.

History

The first human habitation of Australia is estimated to have occurred between 42,000 and 48,000 years ago.[14] These first Australians were possibly the ancestors of the current Indigenous Australians; they may have arrived via land bridges and short sea-crossings from present-day South-East Asia. Most of these people were hunter-gatherers, with a complex oral culture and spiritual values based on reverence for the land and a belief in the Dreamtime. The Torres Strait Islanders, ethnically Melanesian, inhabited the Torres Strait Islands and parts of far-north Queensland; their cultural practices were and remain distinct from those of the Aborigines.

Lieutenant James Cook charted the east coast of Australia on HM Bark Endeavour, claiming the land for Great Britain in 1770. This replica was built in Fremantle in 1988; photographed in Cooktown Harbour where Cook spent seven weeks.
The first recorded European sighting of the Australian mainland was made by the Dutch navigator Willem Janszoon, who sighted the coast of Cape York Peninsula in 1606. During the 17th century, the Dutch charted the whole of the western and northern coastlines of what they called New Holland, but they made no attempt at settlement. In 1770, James Cook sailed along and mapped the east coast of Australia, which he named New South Wales and claimed for Great Britain. The expedition's discoveries provided impetus for the establishment of a penal colony there.
The British Crown Colony of New South Wales started with the establishment of a settlement at Port Jackson by Captain Arthur Phillip on 26 January 1788. This date was later to become Australia's national day, Australia Day. Van Diemen's Land, now known as Tasmania, was settled in 1803 and became a separate colony in 1825. The United Kingdom formally claimed the western part of Australia in 1829. Separate colonies were created from parts of New South Wales: South Australia in 1836, Victoria in 1851, and Queensland in 1859. The Northern Territory was founded in 1911 when it was excised from South Australia. South Australia was founded as a "free province"—that is, it was never a penal colony. Victoria and Western Australia were also founded "free" but later accepted transported convicts.[15] The transportation of convicts to the colony of New South Wales ceased in 1848 after a campaign by the settlers.[16]
The Indigenous Australian population, estimated at 350,000 at the time of European settlement,[17] declined steeply for 150 years following settlement, mainly because of infectious disease[18] combined with forced re-settlement and cultural disintegration[citation needed]. The removal of children from their families, which some historians such as Henry Reynolds and Indigenous Australians[which?] have argued[which?] could be considered[which?] to constitute genocide by some definitions,[19] may have contributed to the decline in the indigenous population[citation needed]. Such interpretations of Aboriginal history are disputed by some commentators as being exaggerated or fabricated for political or ideological reasons.[20] This debate is known within Australia as the History Wars. Following the 1967 referendum, the Federal government gained the power to implement policies and make laws with respect to Aborigines. Traditional ownership of land—native title—was not recognised until 1992, when the High Court case Mabo v Queensland (No 2) overturned the notion of Australia as terra nullius (lit. "land of none" or "empty land") at the time of European occupation.

Port Arthur, Tasmania was Australia's largest gaol for transported convicts.

The Last Post is played at an ANZAC Day ceremony in Port Melbourne, Victoria, 25 April 2005. Such ceremonies are held in virtually every suburb and town in Australia.
A gold rush began in Australia in the early 1850s, and the Eureka Stockade rebellion against mining licence fees in 1854 was an early expression of civil disobedience. Between 1855 and 1890, the six colonies individually gained responsible government, managing most of their own affairs while remaining part of the British Empire. The Colonial Office in London retained control of some matters, notably foreign affairs, defence, and international shipping. On 1 January 1901, federation of the colonies was achieved after a decade of planning, consultation, and voting. The Commonwealth of Australia was born as a Dominion of the British Empire. The Federal Capital Territory (later renamed the Australian Capital Territory) was formed from a part of New South Wales in 1911 to provide a location for the proposed new federal capital of Canberra (Melbourne was the temporary seat of government from 1901 to 1927 while Canberra was being constructed). The Northern Territory was transferred from the control of the South Australian government to the Commonwealth in 1911. Australia willingly participated in World War I.[21] Many Australians regard the defeat of the Australian and New Zealand Army Corps (ANZACs) at Gallipoli as the birth of the nation—its first major military action. The Kokoda Track Campaign is regarded by many as an analogous nation-defining event during World War II.
The Statute of Westminster 1931 formally ended most of the constitutional links between Australia and the United Kingdom. Australia adopted it in 1942, but backdated it to the beginning of World War II to confirm the validity of legislation passed by the Australian Parliament during the war. The shock of the United Kingdom's defeat in Asia in 1942 and the threat of Japanese invasion caused Australia to turn to the United States as a new ally and protector. Since 1951, Australia has been a formal military ally of the US under the auspices of the ANZUS treaty. After World War II, Australia encouraged immigration from Europe; since the 1970s and the abolition of the White Australia policy, immigration from Asia and other non-European parts of the world was also encouraged. As a result, Australia's demography, culture and self-image have been transformed. The final constitutional ties between Australia and the UK were severed in 1986 with the passing of the Australia Act 1986, ending any British role in the government of the Australian States, and ending judicial appeals to the UK Privy Council.[22] At the 1999 referendum, 54% of Australian voters rejected a proposal to become a republic with a president appointed by two-thirds vote of both houses of the Australian Parliament. Since the election of the Whitlam Government in 1972, there has been an increasing focus on the expansion of ties with other Pacific Rim nations while maintaining close ties with Australia's traditional allies and trading partners.

ประเทศออสเตรเลีย

เครือรัฐออสเตรเลีย (อังกฤษ: Commonwealth of Australia) เป็นประเทศซึ่งประกอบด้วยแผ่นดินหลักของทวีปออสเตรเลีย เกาะแทสเมเนีย และเกาะอื่นๆในมหาสมุทรอินเดีย แปซิฟิก และมหาสมุทรใต้ ประเทศเพื่อนบ้านของออสเตรเลียประกอบด้วย อินโดนีเซีย ปาปัวนิวกินี และติมอร์ตะวันออกทางเหนือ หมู่เกาะโซโลมอน วานูอาตู และนิวแคลิโดเนียทางตะวันออกเฉียงเหนือ และนิวซีแลนด์ทางตะวันออกเฉียงใต้
ชื่อออสเตรเลีย มาจากคำในภาษาละติน ว่า australis ซึ่งหมายถึงทิศใต้ โดยมีตำนานถึง "ดินแดนทางใต้ที่ไม่รู้จัก" (terra australis incognita) ชาวยุโรปเริ่มสำรวจค้นพบออสเตรเลียในพุทธศตวรรษที่ 22 และต่อมาจึงกลายเป็นดินแดนอาณานิคมของบริเตน โดยเริ่มต้นเป็นอาณานิคมนักโทษในนิวเซาท์เวลส์ และจึงมีการตั้งอาณานิคมขึ้นอีกห้าแห่ง อาณานิคมทั้งหกรวมตัวเป็นสหพันธรัฐในปีพ.ศ. 2444 ออสเตรเลียมีชนพื้นเมืองซึ่งอาศัยตั้งแต่ก่อนชาวยุโรปเข้ามา เรียกว่าชาวอะบอริจิน

ประวัติศาสตร์

ชนพื้นเมืองในออสเตรเลียก่อนการตั้งถิ่นฐานของชาวยุโรป คือชาวอะบอริจิน และชาวเกาะทอร์เรสสเทรต ซึ่งชนเหล่านี้มีภาษาแตกต่างกันนับร้อยภาษา[2] ประมาณการว่า มีชาวอะบอริจินมากกว่า 780,000 คนอยู่ในออสเตรเลียในปีพ.ศ. 2331[3]
การค้นพบออสเตรเลียของชาวยุโรปครั้งแรกที่มีการบันทึกไว้ เกิดขึ้นในปีพ.ศ. 2149 เป็นเรือของชาวดัตช์ โดยกัปตัน Willem Janszoon ทำแผนที่ชายฝั่งส่วนหนึ่งของออสเตรเลีย ระหว่างปีพ.ศ. 2149 และ 2313 มีเรือของชาวยุโรปประมาณ 54 ลำจากหลายชาติเดินทางมาที่ออสเตรเลีย ซึ่งรู้จักในขณะนั้นว่านิวฮอลแลนด์[4] ในปีพ.ศ. 2313 เจมส์ คุก เดินทางมาสำรวจออสเตรเลียและทำแผนที่ชายฝั่งตะวันออกของออสเตรเลีย และได้ประกาศให้เป็นส่วนหนึ่งของสหราชอาณาจักร ให้ชื่อว่านิวเซาท์เวลส์ ต่อมาสหราชอาณาจักรใช้ออสเตรเลียเป็นอาณานิคมสำหรับนักโทษ (penal colony)[4] ฝูงเรือแรกเดินทางมาถึงออสเตรเลียที่อ่าวซิดนีย์ในปีพ.ศ. 2330 ในวันที่ 26 มกราคม (ค.ศ. 1788) ซึ่งต่อมาเป็นวันออสเตรเลีย ผู้ตั้งถิ่นฐานยุคแรกส่วนใหญ่เป็นนักโทษและครอบครัวของทหาร โดยมีผู้อพยพเสรีเริ่มเข้ามาในปีพ.ศ. 2336 มีการตั้งถิ่นฐานบนเกาะแทสเมเนีย หรือชื่อในขณะนั้นคือฟานไดเมนส์แลนด์ ในปีพ.ศ. 2346 และตั้งเป็นอาณานิคมแยกอีกแห่งหนึ่งในปีพ.ศ. 2368 สหราชอาณาจักรประกาศสิทธิในฝั่งตะวันตกในปีพ.ศ. 2372 และเริ่มมีการตั้งอาณานิคมแยกขึ้นมาอีกหลายแห่ง ได้แก่เซาท์ออสเตรเลีย วิกตอเรีย และควีนส์แลนด์ โดยแยกออกมาจากนิวเซาท์เวลส์ เซาท์ออสเตรเลียไม่เคยเป็นอาณานิคมนักโทษ[4] ในขณะที่วิกตอเรียและเวสเทิร์นออสเตรเลียยอมรับการขนส่งนักโทษภายหลัง[5][6] เรือนักโทษลำสุดท้ายมาถึงนิวเซาท์เวลส์ในปีพ.ศ. 2391 หลังจากการรณรงค์ยกเลิกโดยกลุ่มผู้ตั้งถิ่นฐาน[7] การขนส่งนักโทษยุติอย่างเป็นทางการในปีพ.ศ. 2396 ในนิวเซาท์เวลส์และแทสเมเนีย และปีพ.ศ. 2411 ในเวสเทิร์นออสเตรเลีย[5]
ปีพ.ศ. 2394 เอดเวิร์ด ฮาร์กรีฟส์ ค้นพบสายแร่ทอง ในที่ๆเขาตั้งชื่อว่าโอฟีร์ (Ophir) ในนิวเซาท์เวลส์ ทำให้เกิดยุคตื่นทอง นำคนจำนวนมากเดินทางมาออสเตรเลีย[8] ในปีพ.ศ. 2444 หกอาณานิคมในออสเตรเลียรวมตัวกันเป็นสหพันธรัฐ ในชื่อเครือรัฐออสเตรเลีย (Commonwealth of Australia) ประกอบด้วยรัฐนิวเซาท์เวลส์ รัฐวิกตอเรีย รัฐควีนส์แลนด์ รัฐเซาท์ออสเตรเลีย รัฐเวสเทิร์นออสเตรเลีย และรัฐแทสเมเนีย รวมหกรัฐเข้าอยู่ภายใต้รัฐธรรมนูญหนึ่งเดียว เฟเดอรัลแคพิทัลเทร์ริทอรีก่อตั้งขึ้นในปีพ.ศ. 2454 เป็นเมืองหลวงของสหพันธรัฐ จากส่วนหนึ่งของรัฐนิวเซาท์เวลส์ บริเวณแยส-แคนเบอร์รา และเริ่มดำเนินงานรัฐสภาในแคนเบอร์ราในปีพ.ศ. 2470[9] ในปีพ.ศ. 2454 นอร์เทิร์นเทร์ริทอรี แยกตัวออกมาจากเซาท์ออสเตรเลีย และเข้าเป็นดินแดนในกำกับของสหพันธ์ ออสเตรเลียสมัครใจเข้าร่วมสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง โดยมีอาสาสมัครเข้าร่วมถึง 60,000 คนจากประชากรชายน้อยกว่าสามล้านคน[2]
ออสเตรเลียประกาศใช้บทกฎหมายเวสต์มินสเตอร์ คริสต์ศักราช 1931 (พ.ศ. 2474) ในปีพ.ศ. 2485 โดยมีผลบังคับใช้ย้อนไปตั้งแต่ 3 กันยายน พ.ศ. 2482[10] ซึ่งเป็นการยุติบทบาทนิติบัญญัติของสหราชอาณาจักรในออสเตรเลียเกือบทั้งหมด ในสงครามโลกครั้งที่สอง ออสเตรเลียประกาศสงครามกับเยอรมนีพร้อมกับสหราชอาณาจักรและฝรั่งเศส หลังจากเยอรมนีบุกโปแลนด์[11] ออสเตรเลียส่งทหารเข้าร่วมสมรภูมิในยุโรป เมดิเตอร์เรเนียน และแอฟริกาเหนือ แผ่นดินออสเตรเลียโดนโจมตีโดยตรงครั้งแรกจากการเข้าตีโฉบฉวยทางอากาศของญี่ปุ่นที่ดาร์วิน[12] ออสเตรเลียยุตินโยบายออสเตรเลียขาว โดยดำเนินการขั้นสุดท้ายในปีพ.ศ. 2516[13] พระราชบัญญัติออสเตรเลีย คริสต์ศักราช 1986 (พ.ศ. 2529) ยกเลิกบทบาทของสหราชอาณาจักรในอำนาจนิติบัญญัติและตุลาการของออสเตรเลียโดยสิ้นเชิง ในปีพ.ศ. 2542 ออสเตรเลียจัดการลงประชามติ ว่าจะให้ประเทศเป็นสาธารณรัฐ มีประธานาธิบดีแต่งตั้งจากรัฐสภาหรือไม่ ซึ่งคะแนนเสียงเกือบ 55% ลงคะแนนปฏิเสธ[14]

Foie gras

Son origine remonte à l'Égypte ancienne, mais il est à présent produit principalement en France où il est consommé surtout à l'occasion de repas de fêtes.
La production de foie gras est l'objet de controverses portant sur les conséquences du gavage pour le bien-être des animaux et sur l'importance à accorder à ce bien-être. Le gavage, nécessaire à l'obtention du foie gras, est interdit dans de nombreux pays.

Un foie gras entier (partiellement préparé en vue de cuisson en terrine).

Histoire

Une fresque égyptienne montrant le gavage des oies.

Son histoire remonte à l'Égypte ancienne (fresques de tombes vieilles de 4 500 ans à Saqqarah). Les Égyptiens gavaient plusieurs espèces d'oiseaux, dont des oies, à l'aide de granules de grains rôtis et humidifiés. Toutefois, nous ne disposons d'aucune preuve de l'utilisation du foie gras dans l'alimentation en Égypte (ni textes, ni images au musée du Caire et au musée du Louvre): beaucoup de peuples anciens comme les Chinois depuis 4000 ans[réf. nécessaire] ou dans le Sud Ouest de la France jusqu'au XIXe siècle ont pratiqué ou pratiquent le gavage des oies et des canards pour avoir des animaux à chair grasse (graisse utilisée pour conserver des aliments, pour s'éclairer et pour faire la cuisine) et non pas pour obtenir des foies gras. Plus tard la pratique s'étendit dans toute la région méditerranéenne. Le poète grec Cratinos l'évoque au Ve siècle av. J.-C.
La pratique s'est poursuivie sous l'Empire romain. Pline l'Ancien évoque le gavage d'oies à l'aide de figues séchées. Le foie produit s'appelait Jecur ficatum, que l'on traduit littéralement par « foie aux figues ». Les anciens ne conservèrent que le terme ficatum ou figue pour sa dénomination, ce qui donna la forme figido au VIIIe siècle, puis fedie, feie au XIIe et finalement « foie ». Toutefois, cette racine ne se retrouve qu'en français, italien, portugais, espagnol et roumain.
La tradition du foie gras s'est perpétuée après la chute de l'Empire romain en Europe centrale, dans les communautés juives. Les juifs utilisaient fréquemment la graisse d'oie pour la cuisson, car le beurre avec la viande et le saindoux leur étaient interdits. De plus, les huiles d'olive et de sésame étaient difficiles à obtenir en Europe centrale et de l'ouest. Nous n'avons aucune preuve (textes, images) de la pratique du gavage et de l'utilisation du foie gras dans le Sud-Ouest de la France au Moyen-Age et sous la Renaissance.
Ainsi, si traditionnellement, deux régions françaises, le Sud-Ouest et l'Alsace, se disputent la paternité de ce mets de fête, l'origine du foie gras est en réalité très ancienne.
Le maïs étant originaire d'Amérique centrale, le gavage au maïs est arrivé tardivement.

Fashion

Fashion refers to styles of dress (but can also include cuisine, literature, art, architecture, and general comportment) that are popular in a culture at any given time. Such styles may change quickly, and "fashion" in the more colloquial sense refers to the latest version of these styles. Inherent in the term is the idea that the mode will change more quickly than the culture as a whole.
The terms "fashionable" and "unfashionable" are employed to describe whether someone or something fits in with the current or even not so current, popular mode of expression. The term "fashion" is frequently used in a positive sense, as a synonym for glamour, beauty and style. In this sense, fashions are a sort of communal art, through which a culture examines its notions of beauty and goodness. The term "fashion" is also sometimes used in a negative sense, as a synonym for fads and trends, and materialism. A number of cities are recognized as global fashion centers and are recognized for their fashion weeks, where designers exhibit their new clothing collections to audiences. These cities are Paris, Milan, New York City, and London. Other cities, mainly Los Angeles, Berlin, Tokyo, Rome, Miami, Hong Kong, São Paulo, Sydney, Barcelona, Amsterdam, Madrid, Montreal, Mumbai, Vienna, Auckland, Moscow, New Delhi , San Juan, Dubai and Dallas also hold fashion weeks and are better recognized every year.

Clothing
The habit of people continually changing the style of clothing worn, which is now worldwide, at least among urban populations, is generally held by historians to be a distinctively Western one.[dubious – discuss] At other periods in Ancient Rome and other cultures changes in costume occurred, often at times of economic or social change, but then a long period without large changes followed. In 8th century Cordoba, Spain, Ziryab, a famous musician - a star in modern terms - is said to have introduced sophisticated clothing styles based on seasonal and daily timings from his native Baghdad and his own inspiration.

English caricature of Tippies of 1796
The beginnings of the habit in Europe of continual and increasingly rapid change in styles can be fairly clearly dated to the middle of the 14th century, to which historians including James Laver and Fernand Braudel date the start of Western fashion in clothing.[2][3] The most dramatic manifestation was a sudden drastic shortening and tightening of the male over-garment, from calf-length to barely covering the buttocks, sometimes accompanied with stuffing on the chest to look bigger. This created the distinctive Western male outline of a tailored top worn over leggings or trousers which is still with us today.

Marie Antoinette was a major fashion icon during the late 18th century.
The pace of change accelerated considerably in the following century, and women and men's fashion, especially in the dressing and adorning of the hair, became equally complex and changing. Art historians are therefore able to use fashion in dating images with increasing confidence and precision, often within five years in the case of 15th century images. Initially changes in fashion led to a fragmentation of what had previously been very similar styles of dressing across the upper classes of Europe, and the development of distinctive national styles, which remained very different until a counter-movement in the 17th to 18th centuries imposed similar styles once again, finally those from Ancien Régime in France.[4] Though fashion was always led by the rich, the increasing affluence of early modern Europe led to the bourgeoisie and even peasants following trends at a distance sometimes uncomfortably close for the elites - a factor Braudel regards as one of the main motors of changing fashion.[5]
The fashions of the West are generally unparalleled either in antiquity or in the other great civilizations of the world. Early Western travellers, whether to Persia, Turkey, Japan or China frequently remark on the absence of changes in fashion there, and observers from these other cultures comment on the unseemly pace of Western fashion, which many felt suggested an instability and lack of order in Western culture. The Japanese Shogun's secretary boasted (not completely accurately) to a Spanish visitor in 1609 that Japanese clothing had not changed in over a thousand years.[6] However in Ming China, for example, there is considerable evidence for rapidly changing fashions in Chinese clothing,[7]

Albrecht Dürer's drawing contrasts a well turned out bourgeoise from Nuremberg (left) with her counterpart from Venice, in. The Venetian lady's high chopines make her taller.
Ten 16th century portraits of German or Italian gentlemen may show ten entirely different hats, and at this period national differences were at their most pronounced, as Albrecht Dürer recorded in his actual or composite contrast of Nuremberg and Venetian fashions at the close of the 15th century (illustration, right). The "Spanish style" of the end of the century began the move back to synchronicity among upper-class Europeans, and after a struggle in the mid 17th century, French styles decisively took over leadership, a process completed in the 18th century.[8]
Though colors and patterns of textiles changed from year to year,[9] the cut of a gentleman's coat and the length of his waistcoat, or the pattern to which a lady's dress was cut changed more slowly. Men's fashions largely derived from military models, and changes in a European male silhouette are galvanized in theatres of European war, where gentleman officers had opportunities to make notes of foreign styles: an example is the "Steinkirk" cravat or necktie.
The pace of change picked up in the 1780s with the increased publication of French engravings that showed the latest Paris styles; though there had been distribution of dressed dolls from France as patterns since the 16th century, and Abraham Bosse had produced engravings of fashion from the 1620s. By 1800, all Western Europeans were dressing alike (or thought they were): local variation became first a sign of provincial culture, and then a badge of the conservative peasant.[10]
Although tailors and dressmakers were no doubt responsible for many innovations before, and the textile industry certainly led many trends, the history of fashion design is normally taken to date from 1858, when the English-born Charles Frederick Worth opened the first true haute couture house in Paris. Since then the professional designer has become a progressively more dominant figure, despite the origins of many fashions in street fashion.
Modern Westerners have a wide choice available in the selection of their clothes. What a person chooses to wear can reflect that person's personality or likes. When people who have cultural status start to wear new or different clothes a fashion trend may start. People who like or respect them may start to wear clothes of a similar style.
Fashions may vary considerably within a society according to age, social class, generation, occupation sexual orientation, and geography as well as over time. If, for example, an older person dresses according to the fashion of young people, he or she may look ridiculous in the eyes of both young and older people. The terms "fashionista" or "fashion victim" refer to someone who slavishly follows the current fashions
One can regard the system of sporting various fashions as a fashion language incorporating various fashion statements using a grammar of fashion. (Compare some of the work of Roland Barthes.)
Changes
Fashion, by description, changes constantly. The changes may proceed more rapidly than in most other fields of human activity (language, thought, etc). For some, modern fast-paced changes in fashion embody many of the negative aspects of capitalism: it results in waste and encourages people qua consumers to buy things unnecessarily. Other people enjoy the diversity that changing fashion can apparently provide, seeing the constant change as a way to satisfy their desire to experience "new" and "interesting" things. Note too that fashion can change to enforce uniformity, as in the case where so-called Mao suits became the national uniform of mainland China.
At the same time there remains an equal or larger range designated 'out of fashion'.(These or similar fashions may cyclically come back 'into fashion' in due course, and remain 'in fashion' again for a while.)
Practically every aspect of appearance that can be changed has been changed at some time, for example skirt lengths ranging from ankle to mini to so short that it barely covers anything, etc. In the past, new discoveries and lesser-known parts of the world could provide an impetus to change fashions based on the exotic: Europe in the eighteenth or nineteenth centuries, for example, might favor things Turkish at one time, things Chinese at another, and things Japanese at a third. A modern version of exotic clothing includes club wear. Globalization has reduced the options of exotic novelty in more recent times, and has seen the introduction of non-Western wear into the Western world.
Fashion houses and their associated fashion designers, as well as high-status consumers (including celebrities), appear to have some role in determining the rates and directions of fashion change.

Sushi

In Japanese cuisine, sushi (寿司, 鮨, 鮓, sushi?) is vinegared rice, usually topped with other ingredients, including fish, various meats, and vegetables. Outside of Japan, sushi is sometimes misunderstood to mean the raw fish itself, or even any fresh raw-seafood dishes.[1] In Japan, sliced raw fish alone is called sashimi and is distinct from sushi, as sashimi is the raw fish component, not the rice component. The word sushi itself comes from an archaic grammatical form of a word that is no longer used in other contexts; literally, "sushi" means "it's sour".[2]
There are various types of sushi: sushi served rolled inside nori (dried and pressed layer sheets of seaweed or alga) called makizushi (巻き) or rolls; sushi made with toppings laid with hand-formed clumps of rice called nigirizushi (にぎり); toppings stuffed into a small pouch of fried tofu called inarizushi; and toppings served scattered over a bowl of sushi rice called chirashi-zushi (ちらし).

History

The main idea in the preparation of sushi is the preservation and fermentation of fish with salt and rice, a process that has been traced back to Southeast Asia where fish and rice fermentation dishes still exist today. The science behind the fermentation of fish in rice is that the vinegar produced from the fermenting rice breaks the fish down into amino acids. This results in one of the five basic tastes, called umami in Japanese.[3] The oldest form of sushi in Japan, Narezushi still very closely resembles this process. In Japan, Narezushi evolved into Oshizushi and ultimately Edomae nigirizushi, which is what the world today knows as "sushi".
Modern Japanese sushi has little resemblance to the traditional lacto-fermented rice dish. Originally, when the fermented fish was taken out of the rice, only the fish was consumed and the fermented rice was discarded. The strong-tasting and -smelling funazushi, a kind of narezushi made near Lake Biwa in Japan, resembles the traditional fermented dish.
Beginning in the Muromachi period (1336–1573) of Japan, vinegar was added to the mixture for better taste and for preservation. The vinegar accentuated the rice's sourness, and was known to increase its life span, allowing the fermentation process to be shortened and eventually abandoned. In the following centuries, sushi in Osaka evolved into oshi-zushi, the seafood and the rice were pressed using wooden (usually bamboo) molds. By the mid 18th century, this form of sushi had reached Edo (contemporary Tokyo).[4]

Sushi by Hiroshige in Edo period
The contemporary version, internationally known as "sushi," was invented by Hanaya Yohei (華屋与兵衛; 1799–1858) at the end of Edo period in Edo. The sushi invented by Hanaya was an early form of fast food that was not fermented (it was therefore prepared quickly) and could be eaten with one's hands roadside or in a theatre.[4] Originally, this sushi was known as Edomae zushi, because it used freshly caught fish in the Edo-mae (Edo Bay or Tokyo Bay). Though the fish used in modern sushi no longer usually comes from Tokyo Bay, it is still formally known as Edomae nigirizushi.

Types of sushi

Types of sushi
The common ingredient across all the different kinds of sushi is sushi rice. The variety in sushi arises from the different fillings and toppings, condiments, and the way these ingredients are put together. The same ingredients may be assembled in a traditional or a contemporary way, creating a very different final result.[5]

Nigiri-zushi

Nigiri-zushi
Nigiri-zushi (握り寿司, lit. hand-formed sushi). This is the most typical form of sushi in restaurants[citation needed]. It consists of an oblong mound of sushi rice that is pressed between the palms of the hands, sometimes with a speck of wasabi and a slice of fish called neta draped over it. Certain fish is typically bound to the rice with a thin strip of nori, most commonly tako (octopus), unagi (freshwater eel), anago (sea eel), ika (squid), and tamago (sweet egg). Nigiri is generally served in pairs.
Gunkan-maki (軍艦巻, lit. warship roll). A special type of nigiri-zushi: an oval, hand-formed clump of sushi rice that has a strip of "nori" wrapped around its perimeter to form a vessel that is filled with some soft, loose or fine-chopped ingredient that requires the confinement of nori such as roe, natto, oysters, sea urchin, and quail eggs. Gunkan-maki was invented at the Ginza Kyubey (Kubei) restaurant in 1931;[6][7] its invention significantly expanded the repertoire of soft toppings used in sushi.
Temarizushi (手まり寿司, lit. ball sushi). It is a ball-shaped sushi made by pressing rice and fish into a ball-shaped form by hand using a plastic wrap. They are quite easy to make and thus a good starting point for beginners.[8]

Maki-zushi (roll)

Rolling maki

Maki rolls
Makizushi (巻き寿司, lit. rolled sushi). A cylindrical piece, formed with the help of a bamboo mat, called a makisu (巻き簾). Makizushi is generally wrapped in nori, but can occasionally be found wrapped in a thin omelette, soy paper, cucumber, or parsley. Makizushi is usually cut into six or eight pieces, which constitutes a single roll order. Below are some common types of makizushi, but many other kinds exist.
Futomaki (太巻き, lit. large or fat rolls). A large cylindrical piece, with nori on the outside. A typical futomaki is three or four centimeters (1.5 in) in diameter. They are often made with two or three fillings that are chosen for their complementary tastes and colors. During the Setsubun festival, it is traditional in Kansai to eat uncut futomaki in its cylindrical form. Futomaki is generally vegetarian, but may include toppings such as tiny fish eggs.
Hosomaki (細巻き, lit. thin rolls). A small cylindrical piece, with the nori on the outside. A typical hosomaki has a diameter of about two centimeters (0.75 in). They generally contain only one filling, often tuna, cucumber, kanpyō, thinly sliced carrots, or, more recently, avocado.
Kappamaki, (河童巻き) a kind of Hosomaki filled with cucumber, is named after the Japanese legendary water imp fond of cucumbers called the kappa. Traditionally, Kappamaki is consumed to clear the palate between eating raw fish and other kinds of food, so that the flavors of the fish are distinct from the tastes of other foods.
Tekkamaki (鉄火巻き) is a kind of Hosomaki filled with raw tuna. Although some believe that the name "Tekka", meaning 'red hot iron', alludes to the color of the tuna flesh, it actually originated as a quick snack to eat in gambling dens called "Tekkaba (鉄火場)", much like the sandwich.[9][10]
Negitoromaki (ねぎとろ巻) is a kind of Hosomaki filled with scallion and chopped tuna. Fatty tuna is often used in this style.
Tsunamayomaki (ツナマヨ巻) is a kind of Hosomaki filled with canned tuna tossed with mayonnaise.
Temaki (手巻き, lit. hand rolls). A large cone-shaped piece of nori on the outside and the ingredients spilling out the wide end. A typical temaki is about ten centimeters (4 in) long, and is eaten with fingers because it is too awkward to pick it up with chopsticks. For optimal taste and texture, Temaki must be eaten quickly after being made because the nori cone soon absorbs moisture from the filling and loses its crispness and becomes somewhat difficult to bite.
Uramaki (裏巻き, lit. inside-out rolls). A medium-sized cylindrical piece, with two or more fillings. Uramaki differs from other maki because the rice is on the outside and the nori inside. The filling is in the center surrounded by nori, then a layer of rice, and an outer coating of some other ingredients such as roe or toasted sesame seeds. It can be made with different fillings such as tuna, crab meat, avocado, mayonnaise, cucumber, carrots.

Makizushi selection (Futomaki and Inarizushi at right) from a Kansai Super store.
Oshizushi
Oshizushi (押し寿司, lit. pressed sushi). A block-shaped piece formed using a wooden mold, called an oshibako. The chef lines the bottom of the oshibako with the toppings, covers them with sushi rice, and then presses the lid of the mold down to create a compact, rectilinear block. The block is removed from the mold and then cut into bite-sized pieces. This variety originates from the Kansai Region and is a favourite and specialty of Osaka.

Inari-zushi

Wikibooks Cookbook has an article on
Inarizushi
Inari-zushi (稲荷寿司, stuffed sushi). A pouch of fried tofu filled with usually just sushi rice. It is named after the Shinto god Inari, who is believed to have a fondness for fried tofu. The pouch is normally fashioned as deep-fried tofu (油揚げ, abura age). Regional variations include pouches are made of a thin omelet (帛紗寿司, fukusa-zushi or 茶巾寿司, chakin-zushi) or dried gourd shavings (干瓢, kanpyō). It should not be confused with inari maki, which is a roll filled with flavored fried tofu. A very large version, sweeter than normal and often containing bits of carrot, is popular in Hawaii, where it is called "cone sushi."
Chirashizushi

Chirashizushi
Chirashizushi (ちらし寿司, lit. scattered sushi). A bowl of sushi rice with other ingredients mixed in (also refers to barazushi). It is commonly eaten in Japan because it is filling, fast and easy to make. Chirashizushi most often varies regionally because it is eaten annually as a part of the Doll Festival, celebrated only during March in Japan.
Edomae chirashizushi (Edo-style scattered sushi) is an uncooked ingredient that is arranged artfully on top of the sushi rice in a bowl.
Gomokuzushi (Kansai-style sushi). Cooked or uncooked ingredients mixed in the body of rice in a bowl.
Chirashizushi is a favorite because the ingredients are often chef's choice. The better you know your sushi chef, the more exotic your ingredients are likely to be.

Narezushi (old style fermented sushi)
Narezushi (熟れ寿司, lit. matured sushi) is an older form of sushi. Skinned and gutted fish are stuffed with salt, placed in a wooden barrel, doused with salt again, and then weighed down with a heavy tsukemonoishi (pickling stone). They are supposedly salted for ten days to a month, then placed in water for 15 minutes to an hour. They are then placed in another barrel, sandwiched, and layered with cooled steamed rice and fish. Then the mixture is again partially sealed with otoshibuta and a pickling stone. As days pass, water seeps out, which must be removed. Six months later, this funazushi can be eaten, and remains edible for another six months or more.
Funazushi (鮒寿司) is a dish in Japanese cooking, which involves with anaerobic lacto-fermentation of fresh water fish, funa (鮒, crucian carp). The dish is famous as a regional dish from Shiga Prefecture, It is considered to be a chinmi, a delicacy in Japanese cooking.[11]

Western Sushi
The types of sushi rolls typically found in the west are rarely found in Japan. This is typically thought of as an invention to suit the American palate,[12]. The increasing popularity of sushi in North America, as well as around the world, has resulted in numerous kinds of uramaki and regional off-shoots being created, such as the California roll, the B.C. roll (grilled salmon skin), and the Philadelphia roll (cream cheese). The following are lists of typical ingredients in universally popular rolls.
The caterpillar roll generally includes avocado, unagi, kani kama (imitation crab stick), and cucumber.
The dynamite roll includes yellowtail (hamachi), and fillings such as bean sprouts, carrots, chili and spicy mayo.
The rainbow roll is typically a California roll topped with several various sashimi.
The spider roll includes fried soft shell crab and other fillings such as cucumber, avocado, daikon sprouts or lettuce, roe, and spicy mayonnaise.
A Philadelphia roll almost always consists of smoked salmon, cream cheese, cucumber, and/or onion.
A Peckham roll consists of foie gras, toro and avocado. It is presented as a handroll.
A BC roll has grilled salmon with sweet sauce and cucumber. It is named after British Columbia for its famous wild Pacific salmon.
A crunchy roll is typically a California roll with shrimp tempura wrapped inside with the other ingredients, with the outside of the roll coated with fried tempura batter crumbs. It is often topped with sweet eel sauce or chili sauce.
Other rolls may include scallops, spicy tuna, beef or chicken or teriyaki roll, okra, vegetables, and cheese. Sushi rolls can also be made with Brown rice and black rice. These have also appeared in Japanese cuisine.

Winnie-the-Pooh

Winnie-the-Pooh, commonly shortened to Pooh Bear and once referred to as Edward Bear, is a fictional bear created by A. A. Milne. The character first appeared in book form in Winnie-the-Pooh (1926) and The House at Pooh Corner (1928). Milne also included several poems about Winnie-the-Pooh in the children’s poetry books When We Were Very Young and Now We Are Six. All four volumes were illustrated by E. H. Shepard.
The hyphens in the character's name were later dropped when The Walt Disney Company adapted the Pooh stories into a series of Winnie the Pooh featurettes that became one of the company's most successful franchises worldwide.
The Pooh stories have been translated into many languages, notably including Alexander Lenard's Latin translation, Winnie ille Pu, which was first published in 1958, and, in 1960, became the first foreign-language book to be featured on the New York Times Bestseller List, and is the only book in Latin ever to have been featured therein.

History

Origin

Original Winnie the Pooh stuffed toys. Clockwise from bottom left: Tigger, Kanga, Edward Bear ("Winnie the Pooh"), Eeyore, and Piglet.
Milne named the character Winnie-the-Pooh after a teddy bear owned by his son, Christopher Robin Milne, who was the basis for the character Christopher Robin. His toys also lent their names to most of the other characters, except for Owl and Rabbit, who were probably based on real animals, and the Gopher character, who was added in the Disney version. Christopher Robin's toy bear is now on display at the Donnell Library Center Central Children's Room in New York.[1]

Harry Colebourne and Winnie 1914
Christopher Milne had named his teddy after Winnipeg, a bear which he and his father often saw at London Zoo, and "Pooh", a swan they had met while on holiday. Winnipeg the Bear was purchased from a hunter for $20 by Canadian Lieutenant Harry Colebourn in White River, Ontario, Canada, while en-route to England during the First World War. He named the bear "Winnipeg" after his hometown in Winnipeg, Manitoba. "Winnie", as she became known, was surreptitiously brought to England with her owner, and gained unofficial recognition as a regimental mascot. Colebourn left Winnie at the London Zoo while he and his unit were in France; after the war she was officially donated to the zoo, as she had become a much loved attraction there. Among her many young fans was Christopher Milne, who named his own teddy bear "Winnie".[2] Pooh the swan appears as a character in its own right in When We Were Very Young.
In the first chapter of Winnie-the-Pooh, Milne offers this explanation of why Winnie-the-Pooh is often called simply "Pooh": "But his arms were so stiff ... they stayed up straight in the air for more than a week, and whenever a fly came and settled on his nose he had to blow it off. And I think - but I am not sure - that that is why he is always called Pooh."
The home of the Milnes, Ashdown Forest in East Sussex, England, was the basis for the setting of the Winnie-the-Pooh stories. The name of the fictional "Hundred Acre Wood" is reminiscent of the Five Hundred Acre Wood, which lies just outside Ashdown Forest and includes some of the locations mentioned in the book, such as the Enchanted Place.[3]
The origin of the Poohsticks game is at the footbridge across a tributary of the River Medway near Upper Hartfield, close to the Milne's home at Posingford Farm. It is traditional to play the game there using sticks gathered in nearby woodland. When the footbridge required replacement in recent times the engineer designed a new structure based closely on the drawings (by E H Shepherd) of the bridge in the original books, as the bridge did not originally appear as the artist drew it. There is an information board at the bridge which describes aspects of how to play the game.

Publication
Pooh first appeared in December 1925, when what became the first chapter of the book Winnie-the-Pooh was commissioned as a Christmas story by London's Evening News. The book was published in October 1926 by Methuen, the London publisher of Milne's earlier children's work When We Were Very Young.[4] The illustrator was E.H. Shepard, who had also drawn the pictures for the earlier book.

Stephen Slesinger
On Jan. 6, 1930, Stephen Slesinger purchased US and Canadian merchandising, television, recording and other trade rights to the "Winnie-the-Pooh" works from Milne for a $1000 advance and 66% of Slesinger's income, creating the modern licensing industry. Slesinger marketed Pooh and his friends for 20 years, creating the first Pooh doll, record, board game, puzzle, doll, US radio broadcast (NBC), animation and film. Pooh was an industry long before Walt Disney acquired rights from Slesinger to produce a feature animation in 1961. Before Stephen Slesinger began marketing Winnie-the-Pooh, he was just a black-and-white drawing in a story on the bookshelf. But by 1938, he was a $50 million-a-year business.

Red Shirt Pooh
The first time Pooh and his friends appeared in color was 1933, when he was drawn by Slesinger in his now-familiar red shirt and featured on an RCA Victor picture record. Parker Brothers also introduced A. A. Milne's Winnie-the-Pooh Game in 1933, again with Pooh in his red shirt. In the 1940s, Agnes Brush created the first plush dolls with Pooh in his red shirt.

Disney

Pooh as realised by Disney

The title card of The New Adventures of Winnie the Pooh
After Slesinger's death in 1953, his wife, Shirley Slesinger Lasswell, continued developing the character herself. In 1961, she licensed rights to Disney in exchange for royalties in the first of two agreements between Stephen Slesinger, Inc. and Disney.[5] The same year, Daphne Milne also licensed certain rights, including motion picture rights, to Disney.
Since 1966, Disney has released numerous features starring Winnie the Pooh and related characters. Many direct-to-video featurettes have been created, as well as the theatrical feature-length films The Tigger Movie, Piglet's Big Movie, and Pooh's Heffalump Movie.
In December 2005, Disney announced that the Disney Channel animated television series, My Friends Tigger & Pooh, will focus on adventures had by 6-year-old Darby and the Pooh characters, with the occasional appearance from Christopher Robin.[6]
The Disney version of Winnie the Pooh was featured in Cartoon All-Stars to the Rescue, the Kingdom Hearts videogames and the TV series House of Mouse
Pooh also appears at Walt Disney Parks and Resorts as a meet-able and child friendly character.

Merchandising revenue dispute
Pooh videos, teddy bears, and other merchandise generate substantial annual revenues for Disney. The size of Pooh stuffed toys ranges from Beanie and miniature to human-sized. In addition to the stylized Disney Pooh, Disney markets Classic Pooh merchandise which more closely resembles E.H. Shepard’s illustrations. It is estimated that Winnie the Pooh features and merchandise generate as much revenue as Mickey Mouse, Minnie Mouse, Donald Duck, Goofy, and Pluto combined.[7]
In 1991, Stephen Slesinger, Inc. filed a lawsuit against Disney which alleged that Disney had breached their 1983 agreement by again failing to accurately report revenue from Winnie the Pooh sales. Under this agreement, Disney was to retain approximately 98% of gross worldwide revenues while the remaining 2% was to be paid to Slesinger. In addition, the suit alleged that Disney had failed to pay required royalties on all commercial exploitation of the product name.[8] Though the Disney corporation was sanctioned by a judge for destroying millions of pages of evidence,[9] the suit was later terminated by another judge when it was discovered that Slesinger's investigator had rummaged through Disney's garbage in order to retrieve the discarded evidence.[10] Slesinger appealed the termination, and on September 26, 2007, a three-judge panel upheld the lawsuit dismissal.[11]
After the Sonny Bono Copyright Term Extension Act of 1998, Clare Milne, Christopher Milne's daughter, attempted to terminate any future U.S. copyrights for Stephen Slesinger, Inc.[12] After a series of legal hearings, Judge Florence-Marie Cooper of the United States District Court for the Central District of California found in favor of Stephen Slesinger, Inc., as did the United States Court of Appeals for the Ninth Circuit. On June 26, 2006, the U.S. Supreme Court refused to hear the case, sustaining the ruling and ensuring the defeat of the suit.[13]
On February 19, 2007, it was reported Disney lost a court case in Los Angeles which ruled their "misguided claims" to dispute the licensing agreements with Slesinger, Inc. were unjustified.[14]
In doing so, the claims by Slesinger, Inc. can now be tackled without any argument over who owns the rights. Though the ruling was downplayed by a Disney attorney, the outcome of the case could affect Disney's revenue, since Pooh-related merchandise has been reported to bring the Walt Disney Company approximately 1 billion dollars a year.[15]